تلاش برای تولید واکسن همگانی برای درمان سرطان به یک مانع جدی نظری برخورد کرد.
از دیدگاه نظری بهترین درمان برای سرطان درمانی خواهد بود که نیاز ی به پرتو درمانی یا عمل جراحی در آن وجود نداشته باشد. تحولات اخیر در استفاده از سلول های بنیادی برای درمان سرطان محققان را به این فکر انداخته است که شاید بتوان با استقاده از سیستم ایمنی سلول های تومورال را مورد هدف قرار داد. اما تحقیقات جدید نشان می دهد که امید بشر برای ساختن یک واکسن همگانی برای همه سرطان ها لا اقل با دانش امروز غیر ممکن به نظر می رسد.
در واقع استفاده از سیستم ایمنی برای شکست سرطان از اواخر قرن نوزدهم مطرح بوده است و در دهه گذشته استفاد از ایمنی درمانی شدت گرفته است. از طریق این شیوه برخی سرطان ها به صورت اختصاصی درمان شده اند. در این رویکرد مکانیسم های دفاعی بدن تومور را به عنوان یک مهاجم شناسایی نموده و و به آن حمله می کنند تا به خنثی سازی تهدید بپردازند. شیوه اصلی برای بکارگیری سیستم ایمنی شناسایی ملکول های اختصاصی هر نوع سرطان و حمله و مهار آن است. اما در مطالعه جدید که برروی بیش از ۶۰ هزار تومور از انواع مختلف سرطان ها انجام گرفته است نشان می دهد سرطان های مختلف شناسه خاص خود را دارند و در واقع امضا ژنتیکی یکسان برای تومورهای مختلف وجود ندارد و لذا نمی توان یک رویکرد یکسان یا یک واکسن یکسان برای همه سرطان ها طراحی نمود. در این مطالعه نشان داده شده است که کمتر از نیم درصد سرطان ها ویژگی ملکولی مشترک دارند و لذا می توان به همه تومورها تعمیم داد این یافته بار دیگر اهمیت رویکرد شخصی و انحصاری و فرد محور به درمان تومورها را در مقابل رویکرد کلان نشان می دهد.
اصل مقاله را با دنبال کردن این لینک دریافت کنید
