در پزشکی استاندارد فعلی در بسیاری از موارد درمان ها بر پایه آزمون و خطا می باشد. به شکلی که برای مثال برای هر بیماری تعدادی دارو شناخته شده است و پزشکان بر اساس دستورالعمل های موجود یکی از آن ها را برای بیمار انتخاب می کنند. اگر داروی نخست منجر به درمان نشد داروی بعدی را امتحان می کنند و الی آخر. در یک گزارش معتبر نشان داده شده است که بیش از ۷۵% سرطان ها نهایتا به درمان های یکسان نگر موجود پاسخ نمی دهند. این آمار در بیماری های مفصلی ۵۰% در بیماری آلزایمر ۷۰% در پوکی استخوان ۵۲% در میگرن ۴۸% و در دیابت ۴۳% است. علاوه بر این ها میزان عدم موفقیت درمان های معمول در آسم ۴۰% در افسردگی ۳۸% و…. می باشد. این موضوع ضرورت رویکرد فرد محور براساس ویژگی های شخصی، ژنتیکی، فیزیولوژیک و شیوه زندگی و متغیرهای اختصاصی برای هر فرد را بیش از پیش روشن می کند. تصویر زیر مثال تجویز یک داروی جایگزین آنزیم می باشد که بسته به وضعیت ژنتیکی فرد میزان تجویز آن متفاوت خواهد بود.
